بت که بتگر کندش دلبر نیست

دلبری دستبرد بتگر نیست

بت من دل برد که صورت اوست

آزری وار و صنع آزر نیست

از بدیعی ببوستان بهشت

جفت بالای او صنوبر نیست

چیست آن جعد سلسله که همی

بوی عنبرده است و عنبر نیست

هیچ موئی شکافته از بالا

زار تر زان میان لاغر نیست

بینی آن چشم پر کرشمه و ناز

که بدان چشم هیچ عبهر نیست

سیم بی بار اگر چه پاک بود

چون بنا گوش آن سمنبر نیست

گرد مه زان دو زلف دایره ایست

نقطه ای زان دهانش کمتر نیست

بلطیفی دگر چنو نبود

بکریمی چو میر دیگر نیست

مردمی چیست ، مردمی عرض است

جز دل پاک اوش جوهر نیست

ذات آزادگی است صورت او

گرچه آزادگی مصور نیست

نیست رازی بزیر پردۀ عقل

که دل شاه را مقرر نیست

ای بسانیک مخبرا که همی

منظرش را سزای مخبر نیست

شاه را مخبری بداد خدای

کش از آن بیش هیچ منظر نیست

هر کجا کف او گشاده نشد

دعوت جود را پیمبر نیست

بجز آن کش را دو صف کن که جز او

بخل فرسا و جود پرور نیست

هست اندر جهان ظفر لیکن

جز بر میر ابوالمظفر نیست

دست او روز جود پنداری

چشمۀ کوثر است و کوثر نیست

خطبۀ ملک را بگرد جهان

بجز از تخت شاه منبر نیست

لشکر جود را بگیتی در

جز کف راد معسکر نیست

گرچه دریا ز ابر پر گهرست

چون ثنا گوی او توانگر نیست

اصل فهرست راد مردی را

جز دل شاه درج و دفتر نیست

نیست چون مهر او بخلد نسیم

بجهنم چو خشمش آذر نیست

چیست آن تیر او که بگشاید

که چنو هیچ باد صرصر نیست

مرگ پرنده خوانمش به نبرد

نی نخوانم که مرگ را پر نیست

هر کجا میر رفت فتح آمد

گرچه با میر هیچ لشکر نیست

کمتر از نثر باشد آن نظمی

که بر او مدح میر زیور نیست

بچه کار آید و چه نرخ آرد

صدفی کاندرونش گوهر نیست

داد را کی شناسد آن شهری

کاندرو شهریار داور نیست

تا همی گردش مسیر نجوم

جز بدین گنبد مدور نیست

روزه پذ رفته باد و فرخ عید

که بجز فرخیش اختر نیست